Dito ka na Kaibigan!

Pagkakaibigan.

Ito marahil ay isa sa mga salitang alam nang lahat. Marami itong pakahulugan. Marami itong ibig sabihin. Marami itong nais iparating. Ngunit, bigkasin mo ito sa isang tao at iisa lamang ang maiisip nito at iyon ay iyong mga taong kanyang minamahal, iniingatan, at pinahahalagahan. Kahit sino ay alam at siguradong maiintindihan ang salitang ito kaya naman maganda siguro kung ito ang gagamitin ko para ipaliwanag ang buhay ko dito sa seminaryo.

Naalala ko ang isang pagkakataon kung saan sa bigat ng aking nararamdaman ay parang ayaw ko nang bumalik. Hapon noon ng huling araw ng bakasyon ngunit hindi ko pa rin magawang maghanda para sa pagbalik dito sa seminaryo. Napilitan na lamang ako nang ako’y tulungan ng nanay ko.

Isa ang pagkakaibigan sa mga yaman na iniingatan at pinahahalagahan dito sa seminaryo. Kung susumahin, ito ang dahilan kung bakit ang isang gaya ko na dapat ay matagal nang lumabas ng seminaryo dahil sa mga problema ay nagagawa pa ring magpatuloy. Kung wala akong mga kaibigan dito, tiyak na ako ngayo’y hindi nagsusulat nito dito sa aking mesa.

Una akong pumasok ng seminaryo para baguhin ang buhay ko. Sinabi ko noon sa sarili ko natatapusin ko lamang ang isang taong pormasyon ko sa Pagbilao at magsisimula na ako nang panibago sa mga natutunan ko pero ang mga kaligayahan at kasayahang idinulot ng mga bago kong kaibigan ang aking malaking rason para ituloy ang buhay na pinasukan ko. Masayang magkaroon ng kaibigan at ito ang ibinigay sa akin ng seminaryo na kahit kelan ay hinding hindi ko matatawaran.

Pumasok ako dito sa college at dito ko mas naintindihan ang kahulugan at kahalagahan ng pagkakaibigan. Dito sa college, ang kasayahan ay nagmumula sa buong komunidad. Isipin nyo na lamang kung paano kayo nagiging masaya sa dalawa o tatlong kasama ay mas sasaya ka kung nakatira ka sa isang lugar, kumakain, tumutulog, nag-aaral, naglalaro at nagsasaya nang may walampu’t pitong kasama. Iba ang saya sa buhay ko dito at ito’y kahit na kailan ay hinding-hindi ko ipagpapalit sa kahit na anong bagay.

Ang buhay seminaryo ay buhay pormasyon. Ang buhay ng isang pari ang ipinakikita dito kaya naman ang hirap at mga problema ay mga bagay na hayagang ipinararanas at ipinapakita sa isang seminarista. Malungkot mawalay sa pamilya. Malungkot magtiis ng hindi sila nakakasama. Mahirap mabuhay ng iniintindi mo ang sarili mo habang ginagawa mo ang mga bagay na kailangan mo. Mahirap mabuhay lalo na kung hindi nasusunod ang mga kagustuhan mo. Mahirap magtiis ng hirap. Oo, ito nga ang buhay, pero sa bandang huli, lagi namang may katabing kaibigan.

Buong biyahe akong tulala at nag-iisip ng maraming bagay. Noon pa nga ay pinangarap kong maaksidente wag lamang akong makabalik. Tumigil ang sasakyan sa tapat ng semianryo pero ayaw ko pa ring bumaba. Maliit na bag lang ang bitbit ko pero parang ilang sakong bato ang nakasilid dito. Noon ko nakasalubong ang isa kong ka-seminarista, nakasimangot at kunot na kunot ang noo at sinabi niyang: “Tara na lalabas!”

Noon ko mas naintindihan ang mga bagay-bagay. Noon ko mas naunawaan at mas pinahalagahan ang pagkakaibigan.

Oo nga, mahirap ang buhay at talagang mahirap pero nakakayanan mo naman dahil may kaibigan ka, mga kaibigang katulad mo ring nahihirapan. Mga kaibigang kasama mong nakakaranas ng sakit at lungkot. May kaibigan kang aakay sayo kapag napagod ka o di kaya ay babagalan ang lakad kapag mabagal ka.

Oo nga, mahirap, pero tiyak namang hindi ka mag-iisa. Kaya naman nga, saan ka pa pupunta? Dito ka na! Kaibigan.

Ngumiti ako nang marinig ko ang mga salitang iyon at bumalik ng may hindi matawarang kaligayahan. (Vocation Campaign essay written for LSO Newsletter last October 16, 2016)